Δεν έχω ανάσα

Η ιστορία μιας σύντομης παιδικής ηλικίας και μιας μακράς κατάθλιψης

Με μοναδική τρυφερότητα και ευαισθησία, ένας από τους σημαντικότερους Βραζιλιάνους εκδότες αφηγείται τι σημαίνει να ζεις στη σκιά ενός κληρονομικού τραύματος. Μια οικογενειακή ιστορία απώλειας, θανάτου και αποσιώπησης μέσα στον διηνεκή απόηχο του Ολοκαυτώματος.
Ως παιδί, ο ουγγρικής καταγωγής Λουίζ Σβαρτς γνώριζε ελάχιστα πράγματα για τον παππού του. Μεγαλώνοντας θα μάθαινε πως είχε διατάξει τον πατέρα του, Αντρέ, να πηδήξει από το τρένο που τους μετέφερε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου ο ίδιος βρήκε φρικτό τέλος. Μέχρι τότε γνώριζε μόνο πως ο πατέρας του ήταν ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Πως η μελαγχολία του κάλυπτε το σπίτι τους. Παρά το βαρύ πέπλο αυτής της θλίψης, ο Λουίζ κατάφερε να γίνει ένας τρομερά επιτυχημένος εκδότης γεμίζοντας την οικογενειακή σιωπή με βιβλία. Μέχρι τη στιγμή που, στο απόγειο της καριέρας του, κατέρρευσε.

Ζωντανεύοντας αυτές τις οικογενειακές αναμνήσεις με συγκινητική ειλικρίνεια, ο Σβαρτς περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο η κατάθλιψη και το προσωπικό ή οικογενειακό τραύμα μπορούν να στοιχειώσουν τον οποιονδήποτε ψυχισμό. Ακόμα και ατόμων που μοιάζουν ευτυχισμένα ή επιτυχημένα. Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου