Hic et Nunc / Hip 'n' Funk / Jazz

I've Got You Under My Skin. Στακάτο, ευθύβολο, απολύτως τίμιο και απαλλαγμένο από αυταρέσκεια, αληθινό και αληθές μαζί, το τενόρο του Joe Henderson οικοδομεί το γνωστό στάνταρντ του Cole Porter και μου απευθύνεται προσωπικά. Ειδικά τώρα. Αυτή την ειδική στιγμή, στις 7 και 19 μ.μ. της 28ης Δεκεμβρίου 2016. Τώρα που πιάνω να κοιτάξω κατάματα το ίχνος της τζαζ στην ψυχή μου, να ψηλαφήσω το σώμα μου εντοπίζοντας υποδορίως τα σημάδια, τις ουλές από τις γλυκές πληγές αυτής της μουσικής που ακούω αφοσιωμένα εδώ και 45 χρόνια. Να αναλογιστώ γιατί δεν είχα αρχίσει να την ακούω νωρίτερα, να συνειδητοποιήσω ποια ήταν τα αφετηριακά σκιρτήματα, να αναρωτηθώ ποιες θα είχαν υπάρξει οι απώλειες αν δεν είχα εμβαπτιστεί στο σύμπαν της.
Στα είκοσί μου ο μουσικός μου κόσμος είναι αδιαμόρφωτος. Συμπεριλαμβάνει μια παιδιόθεν εξοικείωση με ένα μέρος της κλασικής μουσικής, Μπραμς, Λιστ, Τσαϊκόφσκυ, Μπετόβεν, Σοπέν, Σμέτανα, Κορέλλι, Αλμπινόνι, Τέλεμαν. Ολίγον Χατζηδάκι. Αζναβούρ επίσης. Περί την εφηβεία επιπροστίθενται ατάκτως ερριμμένοι Τρίνι Λοπέζ. Πετιούλα Κλαρκ, Έλβις. Μπητλς. Πωλ Μωριά. Φάουστο Παπέτι. Τζέιμς Λαστ. Φρανσουάζ Αρντύ. Ζακ Ντυτρόν. Ζιλμπέρ Μπεκώ. Ακροθιγώς οι Στόουνς. Κάπως οι Κινκς ως και οι Άνιμαλς. Ρόκυ Ρόμπερτς. Τομ Τζόουνς. Αλμπάνο. Ρίτα Παβόνε. Ανταμό και Κριστόφ. Τσελεντάνο. Αλλά εγκαθίστανται και οι Peter, Paul and Mary. Μαζί έρχεται και η Τζόαν Μπαέζ και ο Ντύλαν. Μετά, Barry McGuirre, BeeGees, Creedence Clearwater Revival, Otis Redding, Ike and Tina Turner, Procol Harum, Moody Blues. Βγαίνουμε από το γυμνάσιο, περπατάμε πια με φοιτητικό βήμα. Έρχονται κι άλλοι Elton John, Aphrodite's Child, Stevie Wonder, Van Morrison, Leon Russel, Grateful Dead. America. Cream. Crosby, Stills, Nash and Young. Leonard Cohen, John Lennon, Emerson Lake and Palmer. King Crimson. Pink Floyd, Iron Butterfly, Jim Morrison. [...] Από την έκδοση