Ανέβα μήλο κατέβα ρόδι

Παίζοντας στο φως του ήλιου ο ένας γίνονται δύο κι οι δύο τρεις, ομάδα, ομάδες κι αγαπιούνται και μαλώνουν και συνεργάζονται, θέτουν κανόνες, διεκδικούν, φωτίζοντας, τις γειτονιές, τους κήπους, τους αυλόγυρους των σχολείων, τα δωμάτιά τους, μεγάλα μικρά. Κι αρχίζουν πάλι τα παιδιά να γίνονται παιδιά, η κρυμμένη χαρά ξεχύνεται, οι μοναχικοί ψίθυροι γίνονται μελωδικοί στίχοι κι ακούγεται ξανά το Κυρά κυρά Πινακωτή, κι από τ' άλλο μου τ' αυτί..., Δεν περνάς κυρά Μαρία, δεν περνάς, περνάς..., Αλάτι ψιλό, αλάτι χοντρό, έχασα τη μάνα μου και πάω να τη βρω.... Κι οι μπίλιες βγαίνουν απ' τις βιτρίνες των παιχνιδάδικων για να παίξει ο Γιώργος, ο Δημήτρης, ο Νίκος κι ο Μιχάλης, Στρομπόλα, Τρίγωνο κι Άη Βασίλη. Ο παππούς πάλι ξύνει με το κλαδευτήρι το συκαμινόξυλο για να σου φτιάξει Πίτσο. Η Καλλιοπίτσα παίζει Κουτσό και Παπά πετρο στην αυλή και στο στενάχωρο μπαλκόνι... Κι ο ήλιος γελά, τα παιδιά γελούν, οι μεγάλοι κι εγώ μαζί τους απ' το απόμακρο χωριό μου στα σύνορα της πατρίδας μας... [Ευαγγελία Χρ. Παπαζή] ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ