Ανδρικές ομοερωτικές σχέσεις στη μεταπολεμική Ελλάδα

Το βιβλίο βασίζεται σε μακροχρόνιες εθνογραφικές και αρχειακές έρευνες για τις ανδρικές ομοσεξουαλικότητες στην ελληνική κοινωνία κυρίως τις δεκαετίες 1950 1970. Ωστόσο, δεν περιορίζεται στο παρελθόν αλλά επιχειρεί να διερευνήσει τους τρόπους με τους οποίους το μεταπολεμικό παρελθόν συνομιλεί και διαπλέκεται με το παρόν. Η παρούσα μελέτη χρησιμοποιεί για την ανάλυση της μεταπολεμικής και σύγχρονης ανδρικής ομοσεξουαλικότητας τα θεωρητικά εργαλεία της κουίρ και φεμινιστικής θεωρίας αλλά και αποσκοπεί να εμπλουτίσει τις θεωρίες αυτές του παγκόσμιου Βορρά με τις ελληνικές ιθαγενείς θεωρίες και γενικότερα τις θεωρίες του παγκόσμιου Νότου.
Καταρχάς στη μεταπολεμική ελληνική κοινωνία η σύγχρονη δυτική διάκριση ομοφυλοφιλίας/ ετεροφυλοφιλίας δεν αποτελούσε την κυρίαρχη λαϊκή, καθημερινή αντίληψη. Αντί μιας μειονοτικής ομοφυλοφιλίας υπήρχε μια διάχυτη ομοσεξουαλικότητα στην οποία συμμετείχαν πολλοί «κανονικοί», «συνηθισμένοι» άνδρες. Η συμμετοχή αυτή δεν περιοριζόταν σε εφήμερες σεξουαλικές επαφές αλλά επεκτεινόταν και σε σχέσεις αγάπης και πάθους. Ωστόσο, οι σχέσεις αυτές δεν έμοιαζαν με εκείνες του σύγχρονου ζευγαριού και συχνά συγκροτούνταν στην καρδιά του ετερόφυλου γάμου και συγγένειας καθώς και της ανδρικής ομοκοινωνικότητας. Η παρούσα μελέτη δείχνει τη μετάβαση στη σύγχρονη διάκριση ομοφυλοφιλίας και ετεροφυλοφιλίας και στις σύγχρονες μορφές ερωτικής σχέσης και συναισθηματικότητας. Επίσης, δείχνει ότι η μετάβαση αυτή συναρτάται με ευρύτερες κοινωνικοπολιτισμικές αλλαγές που συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία τις δεκαετίες 1970 και 1980.
Η διάχυτη αρρενωπή μεταπολεμική «ομοφυλοφιλία» όφειλε την ύπαρξή της στη φιγούρα της αδερφής αφού η τελευταία επέσυρε τον κοινωνικό στιγματισμό. Στο βιβλίο εξετάζεται η αδερφή ως στίγμα που αφορά όλους τους άνδρες, αλλά κυρίως ως μια περιθωριοποιημένη κοινωνική ομάδα που το αστυνομικό μετεμφυλιακό κράτος καταδίωξε ταυτόχρονα με τους πολιτικούς αντιφρονούντες της εποχής. Τέλος το βιβλίο δείχνει τους τρόπους με τους οποίους το παρε