Να μη σου τύχει

Σ' αυτό το ταξίδι που λέγεται ζωή δεν πρέπει να δείχνεις τον παραμικρό φόβο. Όλα είναι ανηφόρα και κατηφόρα, τίποτα δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε, για τίποτα δεν είμαστε βέβαιοι. Καθημερινά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις μόνιμες απειλές της ύπαρξής μας.
Μια κινούμενη άμμος παραμονεύει κάτω από τα πόδια να μας ρουφήξει στα σπλάχνα της. Τη Σιμόνη όχι μονάχα τη ρούφηξε, αλλά σαν να άνοιξε μια καταπακτή και την εξαφάνισε μέσα στα μαύρα σκοτάδια της. Πίστεψε στον απόλυτο έρωτα, όμως, αδύναμη και ανεπαρκής πλησίασε τον ιερό χώρο της αγάπης. Κατασπαράζεται απά τα νύχια του γύπα που παραμονεύει και της ξεσκίζει τα σπλάχνα. Της φόρτωσαν ένα φόνο που ούτε στα πιο εφιαλτικά της όνειρα θα ζούσε. Πώς να μπορέσει να οριοθετήσει τις κραυγές της όταν ομόφωνα καταδικάζεται σε «ΙΣΟΒΙΑ»
Στον παγερό αέρα της φυλακής η εκδίκηση μοιάζει σαν παλιρροϊκό κύμα, που εισχωρεί σ' όλο της το είναι. Δύο πράγματα μας συντηρούν σε αυτόν τον κόσμο, η πολλή αγάπη και το μεγάλο μίσος. Το δεύτερο της ροκανίζει τα σωθικά. Κραυγάζει από πόνο. Ταπεινωμένη, χτυπημένη από υπέρτατες δυνάμεις θα μπορέσει να ντύσει το γυμνό εαυτό της με το έναυμα της αθωότητας; Θα σύρει στα πόδια της χωρίς έλεος τον πραγματικά εγκληματία; Ή θα μείνει για πάντα με τη σφραγίδα της φόνισσας σε μια ανεξιχνίαστη σιωπή;