Στα μονοπάτια της ψυχής

Απο μικρός όταν περπατούσα στα μονοπάτια της Αργιθέας είτε να βοσκήσω τα πρόβατα, είτε για να πάω σχολείο, όντας ο τελευταίος μαθητής του χωιρού, πρίν το Δημοτικο Σχολείο κλείσει οριστικά, μου έρχονταν στο μυαλό σκόρπιες λέξεις τις οποίες προσπαθούσα να τις κάνω στίχους/τραγούδια σιγοσφυρίζοντας ταυτόχρονα με το στόμα. Άλλες φορές κατάφερνα να ολοκληρώσω μια στροφή, άλλες πάλι, ούτε έναν στίχο Ίσως η μοναξιά ενός μικρού παιδιού, δημιούργησε την ανάγκη να σκαρώνα στιχάκια για να εκφράζω τα συναισθήματά μου και να ξαλαφρώνω την ψυχή μου. Περνώντας τα χρόνια, μεγαλόνωντας και ταξιδεύοντας, η ίδια ανάγκη εμφανίστηκε για να μου κρατάει παρέα στις στιγμές μοναξιάς Εκείνο το μικρό παιδί λοιπόν συνέχισε να εκφράζει τα συναισθήματα του γράφοντας για την αγάπη και τον έρωτα, για το χωριό, για ανθρώπους αγαπημένους που έφυγαν, για τη γυναίκα, τη μάνα και ότι άλλο έβγαινε μέσα απο την ψυχή μου. Αυτό το περπάτημα στα δύσκολα μονοπάτια της ζωής μου, θέλησα να το αφήσω κληρονομιάς στον Κωνσταντίνο και στον Αλέξανδρο τα αγόρια μου, γράφοντας αυτό το βιβλίο. Στα μονοπάτια της ψυχής μου λοιπόν...