Η επιστροφή του ιππότη με τη σκουριασμένη πανοπλία

«Καλή σου μέρα, αγαπημένε μου» είπε στον Ιππότη η Τζούλιετ, «πάω στη δουλειά.»
«Δουλειά;» επανέλαβε ο Ιππότης που δεν καταλάβαινε τίποτα.
«Ναι» αποκρίθηκε η Τζούλιετ. «Όταν εσύ έφυγες, άρχισα να υφαίνω χαλιά και να πίνω κρασί για να περνάει η ώρα. Στα τρία χρόνια πάνω, πιο πολύ ήπια παρά ύφανα. Στο τέλος, αναγκάστηκα να ψάξω κάτι άλλο για ν' απασχολούμαι.»
Ο Ιππότης ανακάθισε στο κρεβάτι και τη ρώτησε, όλο περιέργεια «Τι κάνεις δηλαδή;»
«Αναστηλώσεις κάστρων.» «Τι; Τι;»
«Αναστηλώσεις κάστρων. Είναι όλα λάθος σχεδιασμένα. Τα δωμάτια είναι πολύ μεγάλα, στους διαδρόμους κυκλοφορούν ρεύματα, οι πέτρινοι τοίχοι είναι παγωμένοι.»
«Και... σε πληρώνουν για να το κάνεις αυτό;»
Η Τζούλιετ χαμογέλασε, πανευτυχής «Και πολύ καλά, μάλιστα. Κάνω τα δωμάτιά τους να είναι πιο ζεστά και βολικά. Έχω γίνει διάσημη ότι φτιάχνω κάστρα φωλίτσες.»
Τον κοίταξε ερωτηματικά «Δε σε πειράζει που εργάζομαι, ε;»
Ο Ιππότης, ακίνητος στο προαύλιο και με συγκεχυμένα αισθήματα, έμεινε να την κοιτάζει που ξεμάκραινε.

Εάν στον Ιππότη με τη σκουριασμένη πανοπλία το παγκόσμιο μπεστ σέλερ του, ο Ρ. Φίσερ προσπάθησε να μας δείξει τον τρόπο για να απελευθερωθούμε από την καταπιεστική πανοπλία που φοράμε όλοι για προστασία, στην Επιστροφή του ιππότη, μας παροτρύνει να αντιμετωπίσουμε την πιο σύνθετη απ' όλες τις προκλήσεις τη συνύπαρξή μας με την/τον σύντροφό μας μέσα στη ρευστή σχέση του ζευγαριού.