Μην κλαις

Δύο φωνές που αλληλοπλέκονται. Από τη μια, η εξεγερμένη φωνή του Μπερνανός, αυτόπτη μάρτυρα του Ισπανικού Εμφυλίου, που καταγγέλλει την τρομοκρατία των εθνικιστών με την ευλογία της Εκκλησίας ενάντια στους κακούς φτωχούς.
Από την άλλη, η αναζωογονητική φωνή της Μόντσε, μητέρας της αφηγήτριας και κακιάς φτωχής η οποία, 75 χρόνια μετά τα γεγονότα, έχει σβήσει τα πάντα από τη μνήμη της εκτός από τις μαγικές ημέρες της ελευθεριακής εξέγερσης με την οποία εγκαινιάστηκε ο πόλεμος του '36 στην Ισπανία.
Δύο λόγοι, δύο οράματα που αντηχούν παράξενα το παρόν μας και αποκαλύπτουν τη μυθιστορηματική τέχνη της Λυντί Σαλβέρ σε όλη της την ένταση, να ακροβατεί ανάμεσα στη βία και την ελαφρότητα, τη θηριωδία και τη φινέτσα, την εντέλεια και την εσκεμμένη παραφθορά. Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου

Το μυθιστόρημα της Σαλβέρ, έχει καταρχάς λόγο ύπαρξης για την ίδια, καθίσταται προφανές αυτό, αν αναλογιστεί κάποιος ότι το βασικό αφηγηματικό νήμα, είναι αυτό της μητέρας της, ότι ανάμεσα στους βασικούς χαρακτήρες του βιβλίου είναι ο πατέρας της, ο θείος της, ο παππούς της, η γιαγιάς της. Το κυριότερο όμως είναι ότι το μυθιστόρημα της Σαλβέρ έχει λόγο ύπαρξης γενικότερα καθώς καταφέρνει και φωτίζει το υπόβαθρο της βίας και της φρίκης ενός εμφυλίου πολέμου, και κυρίως, τα τυφλά σημεία στη σκέψη των ανθρώπων, στη λειτουργία των θεσμών, στις συλλογικές πεποιθήσεις. Θωμάς Συμεωνίδης, bookpress.gr, 25/6/2017