22 πράγματα που μας λένε για την ελληνική κρίση και δεν είναι έτσι

Δεν παράγουμε σχεδόν τίποτε ως χώρα. Καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε.
Ο ελληνικός καπιταλισμός είναι στρεβλός, υπανάπτυκτος και εξαρτημένος. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει εργατική τάξη. Για όλα φταίνε οι συντεχνίες. Μετά τη μεταπολίτευση η επικράτηση της αριστερής ιδεολογίας υπήρξε μοιραία, ενοχοποιώντας τον ιδιωτικό τομέα, την επιχειρηματικότητα και το κέρδος. Η ανταγωνιστικότητα εξαρτάται καθοριστικά από το εργατικό κόστος.
Το μεγάλο κράτος βρίσκεται στη ρίζα της ελληνικής κρίσης. Είμαστε χαμένοι εκτός ευρώ η διαπραγματευτική μας δύναμη είναι μηδενική. Αυτά και άλλα πολλά αυτονόητα του κυρίαρχου λόγου, ως εκ τούτου και της δημόσιας συζήτησης στην Ελλάδα, κρίνονται και ερευνώνται στο ανά χείρας βιβλίο. Όχι ως μια φιλολογική ενασχόληση ορισμένων σχολιαστών που ενδιαφέρονται για την αλήθεια, αλλά ως τμήμα μιας ενεργής και ανελέητης κοινωνικής σύγκρουσης από την πλευρά των κυρίαρχων.
Στην καρδιά ενός ολοκληρωτικού κοινωνικού πολέμου, κατά τον οποίο φαίνεται να διακυβεύεται η μοίρα της εργαζόμενης ανθρωπότητας, όλοι επιλέγουν πλευρά. Η ανοιχτή, δημοκρατική και επιχειρηματολογημένη συζήτηση επιχειρείται να θεωρηθεί επικίνδυνη πολυτέλεια κατάλληλη για άλλοτε, όχι, όμως, σε αυτήν την κατάσταση έκτακτης ανάγκης για το έθνος, για την πατρίδα, για το σύστημα για κάθε έθνος, για κάθε πατρίδα, για το ένα σύστημα. Έχουν δίκιο δεν είναι πολυτέλεια, είναι όμως πολύ επικίνδυνη.