Ο Γαλιλαίος στη φυλακή

Πλάι στους θελκτικούς μύθους, ας καλοδεχόμαστε, πού και πολύ, τη δριμεία δρόσο της αλήθειας, ας δεξιωνόμαστε ενίοτε το φως όσο κι αν καίει. Εδώ, εν προκειμένω, έχουμε είκοσι και πέντε αναστατώσεις έστω, αν όχι ανασκευές και αναιρέσεις, μύθων με τους οποίους και μες στους οποίους ζούμε εδώ και πολύ καιρό, αιώνες με τους πιο πολλούς και παλαιούς, δεκαετίες με τους φρεσκότερους. Είκοσι πέντε μύθοι, και είκοσι πέντε τολμηροί αναζητητές των αληθειών που έρχονται να γίνουν ίσως δυσάρεστοι, αλλά πολύτιμοι. Όχι, μας λέγουν οι είκοσι πέντε μελετητές, δεν ήσαν ανέκαθεν, και ούτε είναι σήμερα, εχθροί η θρησκεία με την επιστήμη. Ό,τι κι αν λένε οι μύθοι, δεν ήταν πολέμιος διαπρύσιος της εκκλησίας ο Δαρβίνος, μήτε και πέρασαν από βασανιστήρια φρικαλέα τον Γαλιλαίο οι καρδινάλιοι. Μαθαίνουμε πολλά εδώ, που αναιρούν τα όσα λέγαμε αβασάνιστα χρόνια τώρα, για την Υπατία, για τον Αϊνστάιν, για τον Χάιζενμπεργκ. Και όχι μονάχα πολλά, μα και πολύτιμα. Γιατί, όπου κι αν είμαστε ταγμένοι, καλύτερα είναι με τις αλήθειες να συμμαχούμε και να πορευόμαστε, παρά με τα ψέματα που μας βολεύουν. Ναι, τους πολέμους, τους κάνουμε με ιδέες, ως έλεγε ο Παναγιώτης Κονδύλης θαρρετά, αλλά η ζωή γίνεται ολοένα και πιο ακριβή όταν με τις αλήθειες ξέρουμε να ζούμε.