Ανάμεσα στις νεκρές πόλεις

Πόσο μπορεί η σκοπιμότητα, έστω και η ύψιστη σκοπιμότητα, στο όνομα ή ως απάντηση στους βομδαρδισμούς της Γερμανικής Αεροπορίας κατά του Λονδίνου στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, να δικαιολογεί «ανταποδοτικούς» βομβαρδισμούς στόχων του επιτιθεμένου; Και μάλιστα στόχων ούτε κατ΄ ελάχιστο επιθετικών, αλλά στόχων αμάχων και μόνον, κατά παράβαση κάθε έννοιας Δικαίου του πολέμου;
Την απάντηση στο βασανιστικό αυτό ερώτημα επιχειρεί να δώσει, με την αφοπλιστική γλώσσα της αλήθειας που αναδεικνύουν τα επίσημα ντοκουμέντα, το βιβλίο του A.C. Grayling «Ανάμεσα στις νεκρές πόλεις». Είναι ένα βιβλίο ράπισμα των λεγόμενων ψυχολογικών επιχειρήσεων, που αποτελούν, βεβαίως, γνωστές και ακολουθητέες μορφών πολεμικών επιχειρήσεων, αλλά που, κατά κανένα τρόπο, όμως, δεν νομιμοποιείται να είναι ανεξέλεγκτες και ισοπεδωτικές. Και δυστυχώς η επανάληψη αυτού του θλιβερού κανόνα σε πολλές ιστορικές περιόδους επιβεβαιώνει ότι η αγριότητα παραμένει στη φύση του ανθρώπου
Το θέμα του βιβλίου είναι συγκεκριμένο. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι αεροπορικές δυνάμεις της Μεγάλης Βρετανίας και των ΗΠΑ πραγματοποίησαν μαζικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς εναντίον πόλεων της Γερμανίας και της Ιαπωνίας, με αποτέλεσμα την καταστροφή του Αμβούργου και της Δρέσδης, του Τόκιο, της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι. Άραγε δικαιολογείτο αυτό από τις ανάγκες του πολέμου; Ή στην πραγματικότητα αυτές οι επιχειρήσεις ήταν ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας; Στα εξήντα χρόνια που πέρασαν από τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το θέμα αυτό αποκτά όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον, καθώς η εκ των υστέρων αντικειμενική εικόνα αναδεικνύει νέα ερωτήματα, δεδομένου μάλιστα ότι τα παιδιά και τα εγγόνια εκείνων που υπέστησαν τους βομβαρδισμούς θεωρούν, πλέον, τους προγόνους τους, αθώα θύματα αυτών των επιθέσεων.
Πρόκειται για μια από τις πιο αμφιλεγόμενες υποθέσεις που εκκρεμούν στην εποχή μας. Και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όπως υποστηρίζει ο A.C. Grayling, το γεγονός, «ότι η ιστορία πρέπει ν' αποκαθίσταται, πριν διαστρεβλ