Ο Λούκατς και ο Σταλινισμός

Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της δεκαετίας του 1920, άρχισε στην ΕΣΣΔ μια διαδικασία γραφειοκρατικοποίησης κατά την οποία η παλιά φρουρά των μπολσεβίκων αντικαταστάθηκε βαθμιαία από ένα συντηρητικό στρώμα του οποίου ικανότερος εκπρόσωπος και αδιαμφισβήτητος ηγέτης ήταν ο Στάλιν. Το 1926 υπήρξε μία από τις κρίσιμες στιγμές αυτής της στροφής. Ήταν η χρονιά κατά την οποία ο Στάλιν δημοσίευσε τα Προβλήματα λενινισμού, πρώτη σαφή διατύπωση του δόγματος για τον σοσιαλισμό σε μία μόνο χώρα, και η χρονιά κατά την οποία ο Μπουχάριν παρότρυνε τους κουλάκους να πλουτίσουν. Ήταν η χρονιά του Δέκατου Πέμπτου Συνεδρίου του ΚΚΣΕ, στο οποίο η Αριστερή Αντιπολίτευση Τρότσκι, Κάμενεφ, Ζηνόβιεφ αποκλείστηκε από το Πολιτικό Γραφείο.
Τέλος, το 1926 ήταν η χρονιά που ο Τσαγκ Κάι Σεκ εκλέγεται επίτιμο μέλος του Προεδρείου της Κομμουνιστικής Διεθνούς και τα σοβιετικά συνδικάτα σχηματίζουν από κοινού επιτροπή με τους ηγέτες της δεξιάς πτέρυγας των αγγλικών συνδικάτων που μόλις τότε είχαν σαμποτάρει τη Γενική Απεργία εκείνης της χρονιάς. Χρησιμοποιώντας ως πρόφαση τη σταθεροποίηση της Ευρώπης μετά το μεγάλο επαναστατικό κύμα του 1917 23, η σταλινική ηγεσία προχωρούσε βαθμιαία στην αντικατάσταση του επαναστατικού διεθνισμού με μια ρεαλιστική πολιτική που καθοριζόταν από τα κρατικά συμφέροντα της ΕΣΣΔ.