Τουρκία και ανατολικά ζητήματα

Ο συγγραφέας πραγματεύεται την εξέλιξη ορισμένων σημαντικών πτυχών του Ανατολικού Ζητήματος από τον 18ο αιώνα έως τον Μεσοπόλεμο 1919 1939. Επιχειρεί μία πολυπαραγοντική ανάλυση της παρακμής και της πορείας διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας καθώς και της δημιουργίας νέων κρατών και της ανάδυσης ενός νέου διεθνούς συστήματος στο πρώτο τέταρτο του 20ού αιώνα. Στο πλαίσιο αυτό αναδεικνύονται ορισμένες πτυχές μιας από τις σημαντικότερες έριδες της ενδιάμεσης περιοχής, αυτής μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων, δύο ιστορικές πολιτισμικές πολιτικές οντότητες, οι οποίες διατηρούν σχέσεις επί πολλούς αιώνες. Εξετάζοντας την αλληλοδράση ενδογενών και εξωγενών παραγόντων, η παρούσα πολυθεματική εργασία παρουσιάζει τις διαδικασίες μετάβασης από την πολυεθνική αλλά υπό την κυριαρχία του ισλάμ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στη νεότερη Τουρκία.
Στις μέρες μας οι διάδοχοι των Οθωμανών Τούρκων, κυρίαρχη επί αιώνες πολεμική ομάδα, που θα διαμόρφωναν μία εθνική συνείδηση στις αρχές του 20ού αιώνα, διεκδικούν ως πατρίδα τους την Μικρά Ασία Anadolu, χώρο όπου έζησαν επί πολλούς αιώνες σειρά εθνοτήτων. Έλληνες και Αρμένιοι, οι οποίοι είχαν προηγηθεί και ζούσαν στον χώρο αυτόν, διαμόρφωσαν νωρίτερα εθνική συνείδηση και απαίτησαν την Μικρά Ασία ως πατρίδα. Οι Οθωμανοί Νεότουρκοι έθεσαν ως στόχο την δημιουργία μιας τουρκικής πατρίδας. Επωφελούμενοι και των συνθηκών που δημιουργήθηκαν κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και στη συνέχεια με την ελληνική Μικρασιατική Εκστρατεία, εξαφάνισαν από την χερσόνησο της Ανατολής τις δύο αυτές εθνότητες καθώς και άλλες χριστιανικές πληθυσμιακές ομάδες.
Ο Ελληνοτουρκικός Πόλεμος του 1919 1922 έλαβε χώρα ως συνέχεια και επιστέγασμα σειράς προγενεστέρων πολέμων. Αυτοί, με αφετηρία το 1912, με συνδυασμό διαφόρων διαδικασιών και συνεργεία ποικίλων παραγόντων, οδήγησαν μακροπρόθεσμα σε έξοδο από την αυτοκρατορία και σε μετατροπή της εξισλαμισμένης Ανατολής σε κεντρικό πυρήνα ενός διάδοχου κράτους. Στη φάση του κατά τους Τούρκους πολέμου για την ανεξαρτησία