Η ονειροπαρμένη της Οστάνδης

Ο σκύλος µου, καταλαβαίνοντας πως θα κρατούσε ώρα ο περίπατος, ξετρύπωσε ένα παλιό παιχνίδι για να διασκεδάσει µαζί µου. Πήδηξε προς έναν αµµόλοφο όπου είχα ρίξει το αντικείµενο, οπισθοχώρησε ξαφνικά λες και τον είχαν τσιµπήσει, κι άρχισε να γαβγίζει.
Μάταια προσπάθησα να τον ηρεµήσω, έλεγξα από κάτω τα ποδαράκια του για να δω αν τον είχε δαγκώσει κάποιο άλλο ζωάκι, κι ύστερα, αψηφώντας τον φανερά, πήγα να µαζέψω µόνη µου την µπάλα.
Ένας άντρας ξεπρόβαλε από τους θάµνους.
Ήταν γυµνός.
Βλέποντας την έκπληξή µου, ξερίζωσε µε το δυνατό του χέρι µια αγκαλιά χορτάρια και την τοποθέτησε µπροστά στο φύλο του.
«Δεσποινίς, σας παρακαλώ, µη µε φοβάστε.»
Καµία σχέση µε φόβο, εντελώς άλλο πράγµα σκεφτόµουν. Τον έβρισκα τόσο δυνατό, τόσο ανδροπρεπή, τόσο έντονα επιθυµητό, που µου είχε κοπεί η ανάσα.

«Η ονειροπαρμένη της Οστάνδης», «Τέλειο έγκλημα», «Η γιατρειά», «Διαβάζοντας σκουπίδια», «Η γυναίκα με την ανθοδέσμη». Πέντε νουβέλες και ισάριθμα πορτέτα φαινομενικά καθημερινών ανθρώπων, που μεταμορφώνονται σε μοναδικούς μυθιστορηματικούς ήρωες. Παίζοντας αριστοτεχνικά με όλα τα είδη αφήγησης, από το αισθηματικό ρομάντσο μέχρι το αστυνομικό θρίλερ, ο Ε.Ε. Σμιτ ξεδιπλώνει μπροστά στον αναγνώστη του τα συναισθήματα που διατρέχουν όλο του το έργο τον έρωτα, το πάθος, τον ρομαντισμό, την αμφιβολία, την περιέργεια, την αφοσίωση... μετατρέποντας τις εκ πρώτης όψεως απλές ιστορίες του σε οικουμενικές και διαχρονικές φιλοσοφικές αναζητήσεις.