Άρνηση μαρτυρίας, Βιέννη, Άουσβιτς, Νέα Υόρκη

Ένα σοβαρό ατύχημα σε μια επίσκεψή της στο Γκαίτινγκεν της Γερμανίας το 1988 ζωντάνεψε απειλητικά αναμνήσεις από το κατεξοχήν ατύχημα της ζωής της το ναζισμό και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Η Ruth Kluger δεν επιδιώκει να εντυπωσιάσει ή να εκπληρώσει τις προσμονές των αναγνωστών. Δεν ενδύεται το ρόλο του κατήγορου και του δικαστή, μα ούτε εμμένει στο θρήνο και τις αιτιάσεις. Κύριο μέλημά της δεν είναι, όπως θα περιμέναμε, η ιστορική ανασκόπηση, αλλά η σύγκρουση διότι ομιλείν εστί ερίζειν. Η ευελιξία του πνεύματος που γεμίζει τις γραμμές αυτού του βιβλίου φαίνεται από το ότι η ίδια η συγγραφέας δεν μπορεί και δεν εννοεί να ησυχάσει.
Το αυτοβιογραφικό αφήγημα Άρνηση μαρτυρίας βρήκε ένα τέλος, οι σκέψεις όμως εξακολουθούν να τρέχουν Τα πάντα είναι πάλι ανοιχτά και ρευστά και πρέπει να βιαστώ να τελειώνω, ειδεμή ποιος ξέρει αν είναι αύριο ακόμη τα ίδια. Απόβλητα της νύχτας, ξεβρασμένα στην όχθη της αυγής προκαταλήψεις, μίση, αυτολύπηση ποιος ξέρει τι να ονειρεύτηκε. Ξυπνά κανείς σαν να κολυμπούσε στη Νεκρή Θάλασσα, η ψυχή του κολλάει αλάτι και χημικές ουσίες. Κι αρχίζει η επίπονη αναζήτηση των λέξεων της ημέρας για να ντύσεις τις νωπές σκέψεις του σκιόφωτος. Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου