Δωδεκάτη Φεβρουαρίου

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2012. Μια μέρα που σημαδεύτηκε από την ψήφιση του δεύτερου μνημονίου και τη μεγάλη διαδήλωση εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών. Την ίδια μέρα που το κέντρο της Αθήνας φλέγεται από την εξέγερση, καίγονται και οι δίδυμοι κινηματογράφοι της Σταδίου. Τα σημεία μηδέν στον ιστορικό χρόνο της Μεταπολίτευσης γίνεται ο χωρόχρονος δράσης 21 ιστοριών αφηγηματικών σεκάνς. Πρωταγωνιστούν άνθρωποι κάθε ηλικίας των οποίων η ζωή σημαδεύτηκε από το φωτεινό σκοτάδι των κινηματογραφικών αιθουσών. Η συλλογή διηγημάτων Δωδεκάτη Φεβρουαρίου συνομιλώντας με την έβδομη τέχνη, την οποία χρησιμοποιεί ως όχημα, κινείται μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας, επιχειρώντας να φωτίσει τις συνέχειες και ασυνέχειες μεταξύ ατομικού και συλλογικού ιστορικού χρόνου, όταν το τραύμα της οικονομικής κρίσης συμφύρεται με τη στάχτη από τα αποκαΐδια του πολιτισμού.
Μέσα στη μυσταγωγική σιωπή όπου μόνο οι φλόγες τσιτσίριζαν, τα φυτά είχαν υψώσει το ανάστημά τους στήνοντας ένα αδιαπέραστο αντιπυρικό τείχος προστασίας στις κεντρικές αίθουσες. Απείραχτες και ανέγγιχτες από τη μανία της φωτιάς. Τους φάνηκε πως άκουσαν το λιοντάρι της Metro Goldwyn να βρυχάται. Ο επικεφαλής μάλιστα έλεγε αργότερα πως είδε τον Γκάρι Κουπερ αυτοπροσώπως να τα βάζει με τους εμπρηστές. «Ελλάς, η χώρα των θαυμάτων» αναφώνησε ο ιδιοκτήτης. Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου