Μέχρι το λυκόφως

«Στην ξεδιπλωμένη απελπισία
χτυπούν τα φτερά τους,
η μια με την άλλη,
οι χτεσινές κραυγές.
Αχ, πιάστε μια μικρή κραυγή.
Φορέστε τη κατάσαρκα.
Και πάρτε τα φτερά της
Γιατί είναι καιρός πια ν’ ανοίξουμε
την κλειδωμένη ψυχή μας.
Γιατί ο κόσμος μεγάλωσε
και δε χωρά πια στην παλάμη σου
κι ούτε θα το ’θελες άλλωστε.
Γιατί χωράς εσύ στην παλάμη του κόσμου.
Ο ουρανός κάτι κατάλαβε
και γελάει πονηρά που μας βλέπει...».

Η διαδρομή από τη χαραυγή μέχρι το λυκόφως άλλες φορές φαντάζει μακριά και ταραγμένη κι άλλες μια πυγολαμπίδα. Ο Παναγιώτης Βλαχοχρήστου, αφήνει στην άκρη τις χρονικές συμβάσεις για να προβάλει τις διαχρονικές αλήθειες που σφραγίζουν την ύπαρξη.
Γι' αυτό και βάφει τους στίχους του με τα χρώματα της συλλογικής ανησυχίας, υπερβαίνει το αίσθημα του ανεκπλήρωτου με τη μαχητική στάση σε κάθε στροφή της ζωής, επιχειρεί να απαντήσει στις υπαρξιακές ανησυχίες από τη σκοπιά της κοινωνικής αναμέτρησης με το άδικο, αναδεικνύει το ζωογόνο μα και οδυνηρό ερωτικό στοιχείο. Στιχουργική επιδεξιότητα, ανεπιτήδευτα εκφραστικά μέσα, αξιοποίηση της φύσης αλλά και του ανθρώπινου μόχθου, και μια αύρα ώριμης απλότητας, αθόρυβης ειλικρίνειας.
Μια συλλογή γέφυρα για τρεις περιόδους της νεοελληνικής περιπέτειας με τόσο αλυσοδεμένες προσδοκίες, που το λυκόφως καθεμιάς γινόταν πάντα χαραυγή για την επόμενη.

Μια συλλογή για κάθε χαραυγή και κάθε λυκόφως που χάραξαν τις ζωές μας... Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου