Κηφήνας ή «ο ένοικος στο κατώφλι»

Αναμένω τον χειμώνα που 'ρχεται να συντροφεύω ανδρειωμένους. Θα φορώ ζεστό ρουχισμό Θα τα 'χω καλά με την υγεία. Το χειμώνα που σιγοέρχεται θα μ' αγκαλιάζουν συζητήσεις ναυτικών Δεν θα κάνω παρέα με «ειδικούς». Πήραν μυρωδιά πως αναζητώ ηρεμία Στο τραπέζι του καπηλειού αναζητώ ισορροπία. Συνδυάζοντας τις λεπτομερείς παρατηρήσεις των αφηρημένων ειδών με ζωντανή εικονοποιία και απροσδόκητο παιχνίδι πάνω στο πεδίο των σημαινομένων, στην ποιητική του συλλογή Κηφήνας, ο Κωνσταντίνος Παπαργύρης εξελίσσει την εμπειρία της καθημερινής ζωής και όλων αυτών που μας περιβάλλουν σε σύγχρονες μοντερνιστικές ποιητικές μινιατούρες, εντός των οποίων δεν μπορούμε πια να διακρίνουμε αν η τέχνη μιμείται τη ζωή, ή η ζωή την τέχνη. Ο συγγραφέας καταφέρνει να βρει χαρά στον κυνισμό, και κυνισμό στη χαρά. Ενώ απεκδύεται το ανθρώπινο περίβλημα, τα επίπεδα του πολιτισμού και της κουλτούρας αρθρωμένα ως αντιστάθμισμα, εξαπάτηση εαυτού, ασήμαντα τελετουργικά και ψευδείς υποσχέσεις ο ποιητής μας δείχνει την ανθρωπιά του μέσα από την ομαδοποίηση κωμικοτραγικών και ταυτόχρονα ευάλωτων, διασκεδαστικών και παράλληλα αξιαγάπητων πλασμάτων. Το πρόταγμα του βιβλίου μπορεί να συνοψιστεί στις παρακάτω γραμμές Ας γδύσουμε τον άνθρωπο / να πιούμε τον καρπό. / Ας ξεμπροστιάσουμε ζήλειες / πλαστογραφώντας τον καιρό. / Ξενυχτισμένο είδος / Γιατί πένεσθεαι; / Για ποιο λόγο φείδεσθεαι; / Προς τι λιποψυχείς;. Από τον εκδότη